मेरो छाती---जिके पोखरेल

मेरो छाती
+++
मेरो छाती 
ठ्याक्कै 
रेखा मेटिएको जेब्राक्रसजस्तै छ
धन हुनेहरू आऊ
र
सवारी साधनका पाङ्ग्राले घोटेर जाऊ
धन नहुनेहरू
खालि खुट्टाले कुल्चेर पैताळाको डोब छाडेर जाऊ
किनकि आउने-जाने सबै यात्रीका पदचाप हेर्न
लालायित छन यी आँखा
र
लालायित छन
धनळे मात्तिएका
निजी सवारी मालिकको मुखारविन्दबाट भद्दा गाली सुन्न
उत्सुक छन
ड्राइभर र खलाँसीळे ओकलेका आमाचकारी मातृभजन सुन्न
तयार छन
पछाडिको सिटमा प्रेमिका राखेर बाइकको कान
कुनै रिसाहा मास्टरले बालख विद्यार्थीको
कान निमोठेझैँ निमोठ्दा निस्केको
कर्कश उत्तरआधुनिक झङ्कार सुन्न ।
+++
छेवैमा उभिएको ट्राफिकले
मदमत्त तरुनीको छातीमा छड्के आँखा दागेको देख्दा
कस्तो आनन्द आउँदो रहेछ ।
कलेजको ड्रेस लगाएर अँगालो मार्दै बाटो काट्ने
किशोरकिशोरीले चुहाएको
वैँशालु सुगन्धको सुवासले मनै हर्दोरहेछ ।
+++
हो म पनि ठ्याक्कै रेखा मेटिएको जेब्राक्रसजस्तै
बीच सडकमा उत्तानो उभिएको छु ।
आऊ
कुल्चिएर,
घोटेर,
नाघेर
र
थुकेर जाऊ
किनकि मेरो चेतना पनि सडकको किनारामा उभिएर
फेसबुकमा तरुनीको फोटो हेर्दॅ
लापर्बाह तलब पचाइरहेको ट्राफिक पुलिसझैँ बेपर्बाह
तमाम दुर्गतिका रमिता हेर्दै दुनियाँको
सडकमा
सरकारमा
सभ्यतामा
संस्कारमा
र
आफ्नै व्याहोराको किनारामा सुस्ताइरहेछ ।
+++
आऊ
एकपल्ट मेरो छातीलाई
थोरै भए पनि कष्ट दिएर जाऊ
किनकि
मेरो छाती पनि रेखा मेटिएको जेब्राक्रसजस्तै छ ।

कवि: जिके पोखरेल